Nooit vergeten....
Indie mijn geboorteland, mijn moederland,
het geeft niet hoe je het bekijkt,
ik was er thuis, voelde mij verwant.
Een landschap, door de zon verrijkt.
Een kind, dat een is met de natuur,
de warmte en de vochtigheid.
En in dat unieke avond uur,
wanneer je droomt voor lange tijd.
hoor je even het ruisen van de palm
in de tuin; het ritselen van de bladen
want de avond leeft heel daar kalm:
een dier schuift langs over de paden.
Ik hoor de jangkriek zingen
en voel geluk om mij heen
kan ik me niet bedwingen
en ik besef het: ja ik ween.
Dit land heeft mij zo veel gegeven,
de zee, de eilandjes en het koraal,
ik kon het zo intens beleven,
het was zo prachtig allemaal.
Een kind heeft nog niet al die zorgen
en leeft in een wereld vol fantasie.
Ik voelde me daar zo goed geborgen;
als baboe waakte met grote passie.
De bergen, sawah's en oerwouden,
de dessa's, passars en rivieren,
ik zal er altijd van blijven houden,
het zal mij eeuwig veel plezieren.
Mijn geboorteland moet je weten,
het moest weer terug, het was te leen
maar ik zal ik het nooit vergeten,
en kan er toch steeds weer heen.
Land van mijn dromen. Dinkie.
